De wekelijkse stoïcijn: inspiratie voor wendbaar en veerkrachig leiderschap deel 24 / ‘‘We kunnen op elke manier werken : over wendbaar omgaan met toeval, het lot.”

De wekelijkse stoïcijn: inspiratie voor wendbaar en veerkrachig leiderschap deel 24 / ‘‘We kunnen op elke manier werken : over wendbaar omgaan met toeval, het lot.”

12/08/2022

“Want hoe kan verbanning een obstakel zijn voor iemands persoonlijke groei, of voor het verwerven van deugd als niemand ooit is afgesneden van manieren om te leren over of te oefenen met wat je moet doen tijdens een verbanning?”

-Musonius Rufus, Lectures, 9.37.30-31,9.39.1

 

Hoe reageren we op de meest tegenvallende wending van het lot : we werken met wat er nog over is.  Niets kan verhinderen dat we blijven leren.  Moeilijke situaties bieden zelfs vaak mogelijkheden om van te leren, zelfs als het niet het soort leren is waar we de voorkeur aan geven.

Wanneer ik dit stukje deze week las moest ik onwillekeurig denken aan de pas overleden en ons veel te vroeg ontvallen Rector Caroline Pauwels.

Ik pas de zin van boven even aan : ‘Niets kon haar verhinderen om zich te blijven verwonderen’.  Zelfs het lot niet.

Ze heeft er een prachtig essay over geschreven ‘Ode aan de verwondering’, dat ik met plezier gelezen heb tijdens een recente vakantie aan zee.   Het leek haar levensmotto en basishouding te zijn.  Verwondering geeft het leven kleur en spoort ons aan om valse zekerheden in vraag te stellen.

Verwondering is wendbaarheid in zijn absolute kern.

Haar essay is een pleidooi voor onbevangen verwondering en nieuwsgierigheid, zoals kinderen die hebben.  En die we blijkbaar onderweg wat kwijtspelen.  Er is precies minder plaats voor verwondering en verbeelding.  De dingen zijn wat ze zijn, zo is het nu eenmaal, helaas…

Dat is jammer schrijft ze.  Verwondering is wat ons voortstuwt, wat maakt dat we onze talenten ontplooien,  dat we onze grenzen verleggen, dat we boven onszelf uitstijgen, en uiteindelijk, geluk vinden in wat we doen.

Als er geen verwondering meer is, wordt alles grijs en liggen ontgoocheling, gelatenheid en wanhoop op de loer.

Maar niets is verloren.  Net zoals je jezelf het vermogen om verwonderd te zijn kan afleren, kan je het jezelf weer aanleren.  Je verliest de verwondering door onachtzaam te zijn; je verwerft ze opnieuw door volop aandacht te geven aan wat je omringt.

Inspirerende gedachten en houding van een bewonderens-waardige dame.  Laat je erdoor raken en verwonderen.